Een Arnhemmer is voor Vitesse

‘Kan Vitesse eindelijk meedoen om de prijzen…’ snikte mijn broertje, de ogen wagenwijd open, een traan rollend over zijn wang. ‘En dan ben ik er straks niet meer bij.’

Lang is er maar één zekerheid in het leven van ‘De Kockies’, het geelzwarte gezin van vader Hans: dat ze iedere thuiswedstrijd met z’n drietjes naar de Arnhemse voetbalclub Vitesse gaan. De streng bijgelovige Karel Aalbers-fanaat Hans, die altijd door het meest linkse entreepoortje van GelreDome moet; jongste zoon Tomas, die standaard kritisch is op de scheidsrechters (‘Pff, die vent kan beter een NEK-shirtje aantrekken’) en de meer relativerende Remco, de oudste zoon die wordt verweten dat hij te weinig lijdt bij nederlagen (‘Wat lach je, lange, we hebben verloren!’). Voor moeder Marijke (‘Vitesse, echt, ik kan dat woord niet meer horen!’) is het niet altijd even makkelijk, een mannengezin waar voetbal op de eerste, tweede en derde plaats komt. Die enige zekerheid in het leven – vader en zoons naar Vites – komt onder druk te staan als er laat, maar hopelijk niet te laat, zaadbalkanker wordt ontdekt bij Tomas en hij in het Radboudziekenhuis in Nijmegen terechtkomt, in een kamer met uitzicht op De Goffert.

Een Arnhemmer is voor Vitesse is een boek over (club)liefde, over (beker) winst en verlies, over een gezin waarin humor en ‘altijd blijven lachen’ centraal staan.

Remco Kock (1985) schrijft columns en reportages voor De Gelderlander. Hij is auteur van o.a. De Rijn, de Fles, Arnhemse Meisjes en Vites; de verhalenbundel Mojje Luustere, over bekende Arnhemmers; De Rijn, de fles, de boeren en Vites; en O-o-o-Oranje, over oud-Vitessenaar Martin Laamers.